Geckie was het kleine hondje van Constantijn Huygens. Ook ik had zo’n klein hondje, genaamd Oscar. Iedereen in het oude Voorburg kende het vrolijke beestje met zijn opvallend grote vleermuisoren. Hij stond model voor het verhaal: Hornberg en het geheim van de duivelsgrot (zie elders op deze website onder de rubriek Artikelen, Fictie). Maar Oscar werd blind en stierf in 2008, 16 jaar oud. Hij werd begraven in een klein hondengrafje op de buitenplaats ‘In de Wereldt is veel Gevaer’.

Oscar in 2000

Grafdicht voor mijn kleine Geckie

(1992-2008)

Reeds lang voordat jij heenging kwam de blinde dood
en stierf het licht voor eeuwig in jouw felle ogen.
Hoe kon de god der dieren dit verdriet gedogen
en aanzien hoe jouw levensvreugde stil vervlood.

Nooit kan ik nu meer staren in jouw blinde ogen
jouw natte snuitje zoekend naar mijn zachte hand.
Hoe zachtjes vlijde ik jouw dode lichaam in het zand
waarover d’ oude boom beschermend staat gebogen.

Nooit kan mijn hand jouw lieve lijf nog strelen
als jij tevreden rustte na een lange tocht
waarin jij steeds de verre einders zocht.
Een passie die wij samen konden delen.

Bij ’t zilv’ren schijnsel van de heldervolle maan
danst plots een vleermuis hoog zijn felle dodendicht.
Zijn bolle ogen ook al eeuwen zonder licht
……..alsof de kleine dode weer is opgestaan

en dapper uitvliegt bij het vallen van de nacht
zodra het schemert boven ’t stille hondengraf.
Zo deert geen duister meer, geen blinde straf:
zijn oren, groot en zwart, zijn nu zijn licht en kracht.

Kees van der Leer
In de Wereldt is veel Gevaer, herfst 2010

Dit gedicht won de publieksprijs in de gedichtenwedstrijd Dichter op Hofwijck 2012

Grafsteentje Oscar op de buitenplaats In de Wereldt is veel Gevaer